Ο Μαρσέλ και η γυναίκα του είχαν επιλέξει τις υπαλλήλους με τα αυστηρότερα και «μαθηματικότερα» ως προς τις αναλογίες κριτήρια. Αφού τις ντύνανε με τα καλύτερα φορέματα τις επιδείκνυαν πάνω σε βάθρα(φωτο κάτω), ρίχνοντάς τους ειδικό φωτισμό έτσι ώστε να δίνουν την εντύπωση στους πελάτες ότι πρόκειται για σταρ του #Χόλυγουντ.
Αφού λοιπόν κατέληγαν ποια «σταρ» ήθελαν, υπήρχαν 22 ειδικά δωμάτια στους πάνω ορόφους που ανέβαινες και με ανελκυστήρα από εκείνους που σήμερα συναντάς μόνο σε κάτι παλιές αριστοκρατικές πολυκατοικίες του Κολωνακίου.
Επειδή όμως οι πελάτες εκτός από δίκιο έχουν και φετίχ, ο Μαρσέλ είχε κάνει ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο ώστε να πάρει ιδέες για να φτιάξει το ιδανικότερο μπουρδέλο που επινόησε ποτέ βρώμικο μυαλό. Έτσι, επιστρέφοντας στο Παρίσι συστηματοποίησε τις εμπειρίες του ώστε το μαγαζί του να ικανοποιεί 22 διαφορετικές ερωτικές ματαιοδοξίες. Κάθε δωμάτιο και ένα σενάριο σχεδιασμένο να ηδονίζει τους πλουσιότερους όρχεις. Είχε καμάρες που σου έδινε την εντύπωση ότι έκανες #σεξ κατά την διάρκεια υπερατλαντικού ταξιδιού.
Ότι πήγαινες σαφάρι στην Αφρική
Ότι ταξίδευες στην εξωτική Ινδία
Το δωμάτιο του αγρότη που έπεφταν πραγματικά άχυρα από το ταβάνι
Το «παγωμένο» igloo δωμάτιο δωμάτιο για όσους φαντασιώνονταν ότι ήταν ο Moby Dick
Δωμάτια με μεσαιωνικά βασανιστήρια και ότι άλλο φανταστεί κανείς. Το Μουλέν Ρουζ δεν έπιανε μία σε τούτη την ροζ πολυκατοικία.
Ώρες λειτουργίας ήταν από τις 2 το μεσημεράκι μέχρι τις 5 το πρωί ενώ την παραμονή των Χριστουγέννων παρέμενε κλειστό. Μετά το κλείσιμο οι υπάλληλοι μπορούσαν να φύγουν παίρνοντας ένα ρεπό την εβδομάδα. Όποια αργούσε πλήρωνε 200 φράγκα πρόστιμο ενώ αν το επαναλάμβανε έπαιρνε πόρτα. Επίσης έπρεπε να είναι πεντακάθαρες και να αποφεύγουν τις εγκυμοσύνες και γι’ αυτό το αφεντικούλι τις προμήθευε με 12 συσκευές κλύσματα. Μαζί με τις εκλεκτές #γυμνές υπαλλήλους υπήρχαν άλλοι 40 εργαζόμενοι ως βοηθητικό προσωπικό καθότι εντός του πολυτελέστατου νταβατζίδικου υπήρχε κομμωτήριο, μανικιούρ, πεντικιούρ, πλύστρες για να καθαρίζουν τα 10 σαλόνια και τα 22 δωμάτια των 7 ορόφων, μάγειροι και πάει λέγοντας.
Όταν μπούκαραν οι Γερμαναράδες στο Παρίσι του 1940 δεν άλλαξε τίποτα από αυτά παρά μόνο η πελατεία.
Ο Μαρσέλ δεν θα άφηνε τις πουτάνες και τα ρολά του μοσχαράκια για να πολεμήσει στην γαλλική αντίσταση. Κώλοι, πούτσες και χρήματα δεν είχαν πατρίδα και γι’ αυτό θα αντικαθιστούσε στο χαλαρό την γαλλική αριστοκρατική του πελατεία με τους υψηλόβαθμους γαλονάδες του Ναζιστικού στρατού. Η Γκεστάπο θα φρόντισε γι αυτή την πελατειακή μονομέρεια του Μαρσέλ.. Φυσικά υπήρχαν και εξαιρέσεις όπως ήταν ο Γαλλοεβραίος δισεκατομμυριούχος Joseph Joanovici που προμήθευε τον γερμανικό στρατό με σίδηρο ή ο Henri Lafont της γαλλικής Γκεστάπο που πρόδιδε συμπατριώτες του.
Όταν ξεκουμπίστηκαν οι Γερμανοί οι θηλυκοί πορνοϋπάλληλοι του Μαρσέλ σύρθηκαν έξω από το κτήριο της Οδού de Provence 112, και αφού τις ξύρισαν γουλί τις διαπομπεύσαν στους δρόμους του Παρισιού.
Όσο για το αφεντικό συνελήφθη και αυτό για συνεργασία με τους Γερμανούς αλλά λίγα εικοσιτετράωρα μετά αφέθηκε ελεύθερος, παίρνοντας μάλιστα αποζημίωση από αγωγή που έκανε στην εφημερίδα Ce Soir επειδή τον δυσφήμισε πως τάχα συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και τους μαυραγορίτες ενώ το γαλλικό κράτος δεν παρέλειψε να τον τιμήσει με τον «Σταυρό της Τιμής» για τις πολύτιμες υπηρεσίες του στα στρατεύματα των συμμάχων («croix d’honneur pour services éminents rendus aux alliés») καθώς κατά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ο Μαρσέλ μπόρεσε να προσφέρει τα «προϊόντα» του και σε εγγλέζικα και αμερικάνικα παντελόνια.
Το μπουρδελομάγαζο έμεινε ανοιχτό για λίγο ακόμα μετά τον πόλεμο και τον Απρίλιο του 1946 πουλήθηκε άρον άρον για 32 εκατομμύρια φράγκα σε μια Ένωση Δερματάδων, άλλο και τούτο πάλι. Ο Μαρσέλ δεν είχε άλλη λύση.
Τον Δεκέμβριο του 1945 όταν οι κοπέλες του Μαρσέλ ξεζούμιζαν τους αξιωματικούς των συμμάχων δεν γνώριζαν ότι μια δημοτική σύμβουλος του Παρισιού παρουσίαζε σχέδιο νόμου για το κλείσιμο των μπουρδέλων συμπεριλαμβάνοντας και το μαγαζί του Μαρσέλ. Η πρόταση της κυρίας πέρασε ακόμα και σε εθνικό επίπεδο και τον Απρίλιο του 1946 κλείσανε δια νόμου 1.400 #μπουρδέλα για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας. Παρά τα φράγκα που πήρε από την πώληση ο Μαρσέλ φαίνεται ότι μεταπολεμικά δεν μπόρεσε να κάνει και πολλά βλέποντας την σταδιακή παρακμή των επιχειρήσεων του και την δική του.
Ο αρχινταβατζής Μαρσέλ που κάποτε θησαύριζε κανονίζοντας στο μαγαζί του 200 ραντεβού ημερησίως, που δεχόταν και τάιζε 300 επισκέπτες πελάτες ημερησίως και ανοίγοντας 150 μπουκάλια σαμπάνιας –πάλι ημερησίως- πέθανε ξοφλημένος το 1964 πέφτοντας θύμα της μεγαλύτερης μπουρδέλο ειρωνείας στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία: η γυναίκα που έφερε την πρόταση κατάργησης των νόμιμων μπουρδέλων(maisons de tolérance) ήταν η Marthe Richard, μια καθώς πρέπει πρώην πόρνη που πηδιόταν με τους Γερμανούς όχι για να βγάλει λεφτά αλλά για να διαρρέει μυστικά στους συμμάχους.
Μια πουτάνα φανατική εχθρός των Ναζί έβαλε τέρμα σε ένα σύστημα -των οίκων ανοχής- που είχε δημιουργηθεί επί Ναπολέοντα καταστρέφοντας έναν νταβατζή που ανδρώθηκε από αυτούς τους ναπολεόντειους οίκους χρησιμοποιώντας ως «ορμητήριο» την οικία ενός επιβήτορα στρατάρχη του Ναπολέοντα.
Αρθρο του Βαγγέλη Γεωργίου
