ΔΕΙΤΕ ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ

Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυά μου κρυβόταν η ελπίδα... Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα; Και δε ζητώ, δε λέω τίποτα, μονάχα στέκομαι αντικρύ σου, και σε κοιτάω όπως θα κοίταζα κλεισμένη πύλη Παραδείσου.   Καβάλα.... Ανατολική πλευρά  Τι όμορφο που είναι να ζεις να σου λεν καλημέρα του κόσμου τα χείλη, τη ζωή να την κάνεις τραγούδι αγάπης τι όμορφο που είναι να ζεις σαν παιδί να απορείς και να ζεις! Όνειρέψου.... Μην αλλάζεις ούτε ένα στίχο του τραγουδιού σου, μην αφήσεις το φως να σβηστεί... εσύ ...μην σταματάς......~ "Τίποτα δεν ε’ιναι βέβαιο· και γι’ αυτὸ κι ἡ εὐθύνη κάθε λαοῦ καὶ κάθε ἀτόμου στὴν ἄμορφη, ἀβέβαιη ἐποχή μας, εἶναι, πιὸ παρὰ ποτέ, μεγάλη. Γιατὶ σὲ τέτοιες ἀβέβαιες, γεμάτες πιθανότητες ἐποχές,   ἡ συνεισφορὰ τοῦ λαοῦ καὶ τοῦἀτόμου μπορεῖ νά ’χει ἀνυπολόγιστη ἀξία. Πόρος...Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι ο Πόρος κατοικείται απο την Εποχή του Ορείχαλκου. Οι τάφοι στο νησί χρονολογούνται από τη Μυκηναϊκή Περίοδο και τα ανθρώπινα κτίσματα υπάρχουν  σε αυτό τουλάχιστον από το 1000 π.Χ..Στην αρχαία πόλη της Καλαυρίας υπάρχει ένας ναός  αφιερωμένος στο θεό Ποσειδώνα, τα ερείπια του οποίου είναι ακόμα προσβάσιμα μέσω ενός λόφου  κοντά στην πόλη. Αρχαίοι ιστορικοί ισχυριζονται οτι ο Πόρος ήταν μέρος μίας Αμφικτυονίας  στην Αρχαϊκή Περίοδο, δηλαδή μιας συμμαχίας με την πόλη της Αθήνας, του Πόρου, της Αίγινας,  της Επιδαύρου, της Ερμιόνης, της Τροιζήνας, του Ναυπλίου, του Ορχομενού και των Πρασιών. Ωστόσο, αποδείξεις δεν υπάρχουν, γι'αυτό σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η Αμφικτυονία είναι μία ελληνική εφεύρεση. Μία τεράστια γιορτή, που χρονολογείται στην Ελληνιστική Περίοδο,  βρέθηκε στα ερείπια του ασύλου στην Καλαυρία μαζί με μια πλάκα που γιορτάζει την αναβίωση της Συμμαχίας της Καλαυρίας.Στην Βυζαντινή περίοδο στον Πόρο και τα υπόλοιπα νησιά έκαναν  επιδρομές πειρατές ενώ κατά την Τουρκική κατοχή το νησί παρέμεινε ανεξάρτητο και βοήθησε  τα γύρω νησιά κατά τη διάρκεια της ελληνικής απελευθέρωσης.~ Άνοιξε τα παράθυρα να δεις το σύμπαν ανθισμένο μ΄ όλες τις παπαρούνες του αίματός μας -να μάθεις να χαμογελάς.... Ιθάκη...Το νησί πήρε το όνομά του από τον Ίθακο, πρώτου κατοίκου του νησιού  (γιος του Πτερέλαου και αδελφός του Πολύκτορα και του Νήριτου) ή κατά τη μυθολογία ήταν γιος του  Ποσειδώνα και της Αμφιμέλης.  Σύμφωνα με άλλη υπόθεση το όνομα προέρχεται από τη λέξη Ιθή (=εύθυμος) ή από τη φοινικικής  καταγωγής λέξη Utika (=αποικία) ή από τη λέξη Ιθύς (=απότομος).  Το όνομα του νησιού είναι γνωστό από την αρχαιότητα, καθώς αναφέρεται στην Οδύσσεια,  Η γενική εκτίμηση των ειδικών δέχεται την ταύτιση της σημερινής με την ομηρική Ιθάκη,  εξηγώντας ότι οι διαφορές από την περιγραφόμενη τοπογραφία στην Οδύσσεια προέκυψαν  είτε λόγω άγνοιας της τοπογραφίας του νησιού από τον ποιητή, είτε λόγω «ποιητικής αδείας». H Αστυπάλαια (ή Αστροπαλιά) είναι νησί του Αιγαίου με 1.238 κατοίκους (απογραφή 2001).  Κατά μία άποψη, το νησί ονομάστηκε έτσι (άστυ + παλαιός) από τους Δωριείς κατοίκους του,  Σύρος.. Αλόννησος...........Το όνομα Αλόννησος δόθηκε επί Όθωνα, το 1838,  με πρόταση του τότε Υπουργείου Εσωτερικών σε αντικατάσταση του προηγουμένου ονόματος  Λιαδρόμια ή Ηλιοδρόμια, όπως αναφέρεται στη Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας του 1828.  Από μετέπειτα έρευνα αυτό διαπιστώθηκε ως λάθος δεδομένου ότι κατά την αρχαιότητα ήταν  άλλη η Αλόννησος.  Παρά ταύτα αυτό δεν άλλαξε και το όνομα παραμένει ως έχει για τη συγκεκριμένη νήσο,  όπου κατά τους αρχαίους Έλληνες λέγονταν "Ίκος".  ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΝΥΜΦΕΣ!!!..Νότια της Αρχαίας Ολυμπίας, στα όρια των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας..βρίσκεται το φαράγγι της Νέδας...Στο βαθύσκιωτο φαράγγι, το γεμάτο πλατάνια,  αγριοβελανιδιές, συκιές, κουμαριές και πουρνάρια που διασχίζει το ποτάμι, οι συντρόφισσες της  Άρτεμης, της Αφροδίτης και του Πάνα στους χορούς και τα τραγούδια, οι θυγατέρες  του Δία Αιγιόχου του θεού της θύελλας, οι νύμφες, θαρρείς και θα ξεπεταχτούν μπροστά σου καθώς  Βαδίζεις μέσα στα νερά του ποταμού ή τα φιδογυριστά μονοπάτια που τον ακολουθούν  στις όχθες του...Ναϊάδες ή νύμφες, τα ξωθιά της λαϊκής μας παράδοσης, οι νεράιδες,  πανέμορφες νεαρές γυναικείες μορφές με θεϊκή καταγωγή που δεν ήταν αθάνατες αλλά ζούσαν  πάρα πολλά χρόνια κοντά στις πηγές και στα ποτάμια και τρέφονταν με αμβροσία. Προστάτιδες της νιότης, των παρθένων και των αρραβωνιασμένων....Μία από αυτές,  η Νέδα έδωσε τ΄ όνομά της στο ποτάμι...Γοητευτικό και απρόβλεπτο, πότε ορμητικό,  πότε γαλήνιο κυλά και χάνεται σε βαθιές σπηλιές και θέλει τόλμη να το ακολουθήσεις  στη σκοτεινή πορεία του....Σε ενθουσιάζει με τους υπέροχους καταρράκτες του  που εμφανίζονται ξαφνικά πίσω από μια στροφή, σχηματίζοντας μικρές λιμνούλες με τουρκουάζ κρυστάλλινα νερά που σε καλούν να βουτήξεις μέσα τους....Σε καλεί ν΄αφουγκραστείς μαζί του  τη βαυκαλιστική μουσική του κελαρύσματος των νερών του, και των κελαηδισμάτων των πουλιών. Να γίνεις ένα με τη φύση σ΄ένα οργιαστικό παιχνίδι των αισθήσεων, μέσα σε ένα παρθένο τοπίο  χωρίς ανθρώπινες επεμβάσεις με συχνές εναλλαγές, πλούσια βλάστηση, διαυγή νερά,  μυρωδιές κι ακούσματα που σε τυλίγουν.....