Η σύγκρουση του ορθολογισμού των θετικών κυρίως επιστημών με τα θρησκευτικά δόγματα δεν είναι καινούργιο φαινόμενο.
Από την Ελληνική αρχαιότητα υπήρξε προβληματισμός και αμφισβήτηση των διαφόρων θεοτήτων.
Το ίδιο και κατά την αναγέννηση.
Τις παλιότερες όμως εποχές ο διάλογος γινόταν σε ένα πολύ μικρό κύκλο φιλοσόφων και επιστημόνων, και δεν ήταν εύκολο να απλωθεί σε μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας λόγω και των διώξεων (ιερά εξέταση στην Δύση, Σκυθούπολη στην Ανατολή κλπ) από την εκκλησία των αμφισβητούντων την ορθότητα του δόγματος, που λόγω της επιρροής που ασκεί η εκκλησία στα πιο καθυστερημένα τμήματα του πληθυσμού μπορούσε να επιβάλλει την σιωπή (παράδειγμα του Γαλιλαίου στον μεσαίωνα κλπ)
Τις δυο τελευταίες δεκαετίες όμως μέσω του επιστημονικού-φιλοσοφικού διαλόγου, του τύπου, της τηλεόρασης και του Ίντερνετ όλο και διευρύνεται ο διάλογος και σε αυτό το ζήτημα, τόσο που αρχίζουν και εκτιμήσεις για το τέλος της επιρροής των θρησκειών.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος Daniel Dennett συνηγορεί θεωρώντας πως σε 25 χρόνια από σήμερα οι θρησκείες δεν θα προκαλούν κανένα δέος στον κόσμο, αφού οι επιστήμες θα έχουν πείσει γι’ αυτό τους ανθρώπους.
Εξαιρετικά ελπιδοφόρα και η δημόσια δήλωση του Νομπελίστα φυσικού Steven Weinberg που δηλώνει ότι «πρέπει οι επιστήμονες να κάνουν τα πάντα προκειμένου να αδυνατίσουν την επιρροή των θρησκειών στην κοινωνία. Αυτή θα είναι ίσως και η μεγαλύτερη συμβολή τους στον πολιτισμό».
Εξαιρετικά εύστοχη και η διαπίστωση του Richard Dawkins, εξελικτικού βιολόγου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που γράφει στο best seller του «η Πλάνη του Θεού», ότι η θρησκευτική πίστη είναι ένα υποπροϊόν της ανθρώπινης εξέλιξης: «παράγωγο ενός εξελικτικού ατυχήματος, παράλογο και κοινωνικά βλαβερό».
