Oλυμπιακος 1925 - 1944

1925-1930

Με χρυσά γράμματα, γράφεται στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού η 10η Μαρτίου του 1925, ημέρα ίδρυσης του Oλυμπιακού μας. Ο ιστορικός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς 
( Ο.Σ.Φ.Π.) δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση δύο σωματείων, του Αθλητικού και Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιώς και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς.

1925-1930

Ο αληθινά πρωτότυπος τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα από τα μέλη του συλλόγου και έλυσε τη δυστοκία που επικράτησε στην ανεύρεση κοινά αποδεκτού ονόματος. Ανάδοχος ήταν ο Νότης Καμπέρος, που θέλησε να υποδηλώσει με τον τίτλο του νέου συλλόγου δύναμη, αθλητική ισχύ, ήθος, ευγενή άμιλλα, και φυσικά το ολυμπιακό ιδεώδες.

Οι ιδρυτές ήταν όλοι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες στο μεγάλο λιμάνι. Η οικογένεια των Ανδριανόπουλων έχει στην ιδιοκτησία της ένα εμπορικό οίκο, που διηύθυνε τότε ο πατέρας Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Τα παιδιά του δραστηριοποιούνται σε όλα τα αθλήματα. Σε άμεση συνεννόηση με άλλους επιφανείς παράγοντες της πειραϊκής κοινωνίας , δημιούργησαν ένα αθλητικό σωματείο, για να αμφισβητήσουν άμεσα την κυριαρχία του Πειραϊκού Συνδέσμου, παλιού σωματείου του Πειραιά, με πολύμορφη δραστηριότητα (λογοτεχνική, εκπαιδευτική, πολιτιστική, αθλητική).Ανάμεσα στους ιδρυτές ξεχώριζαν, ο βιομήχανος Μιχαήλ Μανούσκος, ο ανώτατος αξιωματικός του Π.Ν Νότης Καμπέρος, ο διευθυντής του Ταχυδρομείου Σταύρος Μαραγκουδάκης, ο έμπορος Νίκος Ανδρόνικος, ο αξιωματικός του Στρατού Δημήτριος Σκλιάς, ο δικηγόρος Νικόλαος Ζαχαρίας, ο συμβολαιογράφος Αθανάσιος Μέρμηγκας, ο χρηματομεσίτης Ιωάννης Κεκκές, και ασφαλώς η οικογένεια των εμπόρων Ανδριανόπουλων, με πολύμορφη δραστηριότητα (λογοτεχνι-κή, εκπαιδευτική, πολιτιστική, αθλητική).

 

Ο Ολυμπιακός ταυτίζεται στο ξεκίνημά του με τα αδέλφια Ανδριανόπουλου. Και οι πέντε έγραψαν ιστορία. Ποτέ άλλοτε δεν έχει συμβεί παρόμοιο γεγονός, όπου πέντε αδέλφια να είναι συμπαίκτες σε μία ομάδα, και ακόμη περισσότερο όλοι τους να αγωνίζονται στην επίθεση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους άλλους πρωτοπόρους, όπως ήταν ο Κώστας Κλειδουχάκης, τερματοφύλακας της ομάδας, αλλά και οι Νίκος Πανόπουλος, Χαράλαμπος Πεζώνης, Πάνος Κορωναίος, Κώστας Τερεζάκης.

Η δεκαετία του 1930 ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές για τον πειραϊκό σύλλογο. Ορισμένες σημαντικές επιτυχίες επί ξένων ομάδων που είχαν προηγηθεί, οι νίκες επί των ελληνικών σωματείων στα συχνά φιλικά παιχνίδια και η αποτελεσματική διοικητική λειτουργία προοιώνιζαν ευνοϊκή αθλητική πορεία για την ομάδα. Δύναμη του συλλόγου οι πολυπληθείς οπαδοί του, οι οποίοι έδειχναν την υποστήριξή τους ακόμη και στους φιλικούς αγώνες. Εναντίον του Παναθηναϊκού στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, εναντίον του Εθνικού στο Ποδηλατοδρόμιο, εναντίον του Απόλλωνα ή της ΑΕΚ στο γήπεδο του Ρουφ, εκδήλωναν τη συμπαράστασή τους στην ομάδα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού επέστρεφαν στον Πειραιά με τα πόδια πανηγυρίζοντας κάποια σημαντική επιτυχία . Περνούσαν από τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας για να διατρανώσουν τη νίκη επί των Αθηναίων, κατηφόριζαν την οδό Πειραιώς και κατέληγαν με ζητωκραυγές στον κεντρικό Πειραιά αλλά και ακόμη παραπέρα στις απόμακρες φτωχογειτονιές . 

Ήταν οι στιγμές της δικαίωσης, της καταξίωσης που έφερνε η νίκη επί των αθηναίων ανταγωνιστών. Ιδιαίτερα οι επιτυχίες κατά του Παναθηναϊκού γιορτάζονταν με ένα ξεχωριστό τρόπο. Οι ολυμπιακοί φίλαθλοι επινοούσαν διάφορα για να πανηγυρίσουν τη νίκη και να σαρκάσουν τους φιλάθλους του αντιπάλου. Το 1931 ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του. Διοργανώθηκε στο πρότυπο της εθνικής κατηγορίας, έτσι όπως επανήλθε αρκετές φορές αργότερα για να οριστικοποιηθεί το 1959 με τη δημιουργία του εθνικού πρωταθλήματος. Συνολικά στην προπολεμική περίοδο ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή 6 φορές, ενώ ένα πρωτάθλημα εκείνο του 1934-35 δεν ολοκληρώθηκε. Στη φίλαθλη κοινή γνώμη ο Ολυμπιακός είχε καταγραφεί ως η μεγαλύτερη ομάδα της χώρας, με απανωτές επιτυχίες επί όλων των αντιπάλων του. Η συρροή του κόσμου στα παιχνίδια του ήταν εντυπωσιακή.

 

 

 

1931-1944

Την επόμενη περίοδο ο σύλλογος του Πειραιά, δεν κατέκτησε τον τίτλο, παρά το γεγονός ότι οι Βάζος, Συμεωνίδης, Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, κατείχαν τις πρώτες θέσεις στον πίνακα των σκόρερς. Αμέσως μετά ο Θρύλος θα επανέλθει στη γνώριμη του θέση. Αυτή του Πρωταθλητή....

1931-1944

Παρόμοια επιτυχία και τη σεζόν 1933-34 όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα Πειραιά, κερδίζοντας τον Ηρακλή μέσα έξω. Ταυτόχρονα σημειώνει νίκες και μόνο νίκες στους διεθνείς αγώνες. Την περίοδο 1934-35 το πρωτάθλημα ξεκίνησε, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ αφού λίγο η διοργάνωση του 4ου Βαλκανικού ποδοσφαιρικού Κυπέλλου, λίγο η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα λόγω πολιτικών και στρατιωτικών ταραχών, «ανάγκασαν» την ΕΠΟ να διακόψει το Πρωτάθλημα.

Η επόμενη χρονιά ήταν σημαδιακή για τον Ολυμπιακό. Ο Θρύλος κατατροπώνει με 6-1 τον Παναθηναϊκό στο μεταξύ τους παιχνίδι και οι φίλαθλοι του κάνουν πορεία σε όλη την Αθήνα για να γιορτάσουν. Η ενδέκατη χρονιά στην ιστορία του Ολυμπιακού συνδυάστηκε με το 10ο Πρωτάθλημα Πειραιά και το πέμπτο Πανελλήνιο και μάλιστα χωρίς να έχει καμία απώλεια βαθμών, αφού ολοκλήρωσε αήττητος την περίοδο, ενώ την επόμενη σεζόν 1937-38 έχοντας τον Γιάννη Βάζο σε μεγάλα κέφια κατατροπώνει όλες τις αντίπαλες άμυνες με τα γκολ του και ακόμη ένα πρωτάθλημα κατηφορίζει στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Οι ερυθρόλευκοι καταφέρνουν επίσης μεγάλες επιτυχίες μέσα στην Τουρκία στους διεθνείς αγώνες επί αγγλικών πλοίων.
 

Τη περίοδο 1938-39 οι αλχημείες της διοργανώτριας αρχής και οι αλλαγές στο βαθμολογικό σύστημα , περιορίζουν τον Ολυμπιακό, ο οποίος τελειώνει τη χρονιά χωρίς να καταφέρει να κατακτήσει το Πρωτάθλημα αποτυχία που τον επηρέασε και στο Κύπελλο.Λίγο πριν έρθει ο πόλεμος στη χώρα μας το τελευταίο προπολεμικό πρωτάθλημα κατακτείται και πάλι από τον Ολυμπιακό ο οποίος σε σύνολο δώδεκα διοργανώσεων, κατέκτησε συνολικά 6 τίτλους.
 

Ακολούθησε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στις 27 Οκτωβρίου αρκετοί παίκτες ταξίδεψαν στην Πάτρα για να παίξουν με τη μικτή Πειραιά εναντίον της μικτής Πάτρας, για το Πρωτάθλημα Πόλεων. Δεν πρόλαβαν, να γυρίσουν σπίτι τους, αφού τα χαράματα της άλλης μέρας είχε κηρυχθεί ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος.

“Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή.” “Στον τοίχο με κόκκινη φανέλα”, Αλέξανδρος Ασωνίτης Ελευθεροτυπία 19/5/2002

Ο ήλιος σκάει πίσω από τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνησαν απ’το αίμα, ή ο ήλιος;” “Ωσπού να ξημερώσει”, Σταμάτης Σκούρτης

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε το τίμημα με το θάνατο ποδοσφαιριστών του (μεταξύ των οποίων ο Γόδας- ο οποίος ζήτησε να εκτελεστεί με τη φανέλα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ- και ο Αναματερός). Σε τέτοιες συνθήκες γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης, το ποδόσφαιρο μοιάζει με πολυτέλεια. Παίκτες και φίλαθλοι ανήκουν κατά τεκμήριο στην κατηγορία των στρατεύσιμων και επιστράτων, οπότε δεν υπάρχουν περιθώρια για μπάλα. Η Κατοχή τελείωσε, ήρθε ο εμφύλιος πόλεμος, το ίδιο καταστροφικός. Με το πέρας των πολέμων, ο Ολυμπιακός βρέθηκε στην απελευθέρωση έτοιμος και πάλι πρωταγωνιστής.