Τι κατάφερα αυτά τα 37 χρόνια που παλεύω;
Μια προστασία ήθελα να είχα, μια στοιχειωδώς καλή παιδεία και περίθαλψη, νόμους που να ισχύουν για όλους και όχι μόνο για όποιους βολεύονται από αυτούς, την ησυχία μου για να κάνω το καλό και να μη μπορώ να κάνω το κακό -και εγώ και οι άλλοι- μια ασφάλεια για τα παιδιά μου, για να μη μού τα πουλήσουν, να μη τα δείρουν, να μη τα βιάσουν ψυχικά ή σωματικά, μια προστασία για τους γονείς μου όταν γεράσουν, λίγο καθαρό νερό, ρεύμα και ζέστη για το χειμώνα, μια ανθρώπινη εξυπηρέτηση, όπως ο νόμος το προβλέπει, όταν πάω σε μια δημόσια υπηρεσία. Όλα αυτά από λίγο. Δεν ήθελα πολλά. Ούτε καταχρήσεις, ούτε υπερβολές. Απλά πράγματα ζήτησα, σαν κι αυτά που σε όλη την Ευρώπη, τη βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ιαπωνία και κάπου αλλού είναι γνωρίσματα μιας πολιτισμένης καθημερινότητας.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς να τα διεκδικεί κάθε αμόρφωτος πολιτικάντης για να τα παρουσιάσει ότι “κατόπιν ενεργειών του” έγιναν.
Πλήρωνα φόρους (και απατεώνας να ήμουνα πώς να κλέψω, αφού ήμουνα μισθωτός και τα εισοδήματα μου ήταν γνωστά;) και ερχόταν ο κλέφτης και καθάριζε με μια περαίωση.
Έχτιζα νόμιμα στη πατρική γη και με κυνηγούσαν γιατί είχα φτιάξει υπόστεγο για το αυτοκίνητο, μετά από καταγγελία του γείτονα που είχε τρία σπίτια σε καταπατημένη δημόσια γη, αλλά δεν του γινόταν έλεγχος γιατί ήταν ρουφιάνος της ασφάλειας και του συστήματος, κομματόσκυλο της νεοΕλλάδας. Ζητούσα κοινοτική ενίσχυση για να φτιάξω κάτι για τα κακοποιημένα παιδιά της πόλης μου, αλλά δεν έπαιρνα φράγκο, γιατί ο διαχειριστής του προγράμματος τα έδινε στο ξάδελφο του για να φτιάξει βίλα με την επίσημη ονομασία: “Εργαστήριον Κατασκευής Παραδοσιακών Ενδυμασιών”! Κυκλοφορούσα με FIAT punto, αν και ήμουν πτυχιούχος και 30 χρόνια εργαζόμενος και δεν καταλάβαινα πως ο διπλανός μου απόφοιτος γυμνασίου απέκτησε υβριδικό LEXUS αμέσως μόλις το κόμμα τον έβαλε στο τοπικό Συνεταιρισμό.
Έβρισκα τα πιο νοσηρά γνωρίσματα του μπολσεβικισμού σε μια χώρα που άρπαζε ότι γούσταρε από το καπιταλισμό και έφτυνε στα μούτρα των πολιτών και ευεργετών της ότι δεν ήθελε.
Το μόνο που ζήτησα είναι να είμαι κάπως ασφαλής σε μια χώρα που είχε όλες τις δυνατότητες να μου τα προσφέρει τα πάντα.
Κι όμως: Όλος ο πλούτος είχε πάει σε τσέπες ολίγων, όπως και οι επιδοτήσεις και η βοήθεια που αφειδώς μας προσφέρθηκε από την Ε.Ε. για να βελτιωθούμε ως χώρα, όπως και οι ενισχύσεις που μοιράστηκαν από το υστέρημα του λαού και τώρα πλέον βρέθηκα να αγωνίζομαι για να μη χάσω αυτά που ακόμα και οι μουλάδες του Ιράν τα προσφέρουν στους συμπολίτες τους.
Τώρα μαθαίνω ότι την ώρα που αρκετοί δεν έχουν πλέον γάλα και παπούτσια για τα παιδιά τους, οι επιτήδιοι έβγαλαν μέσα σε ελάχιστους μήνες εννέα δισεκατομμύρια μαύρα και μυστήρια ευρώ προς την Ελβετία. Αυτά που μου είχαν αρπάξει. Μαθαίνω ότι τη στιγμή που πολλοί μπαλώνουν τα παπούτσια τους, το μέσο υπόλοιπο των αποταμιεύσεων ανά Έλληνα είναι 17.000 ευρώ! Για να μη ξέρω κανέναν με αποταμιεύσεις πάνω από 500 ή 1000 ευρώ, σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι έχουν εκατομμύρια! Αλλιώς αυτός ο μέσος όρος δεν βγαίνει με τίποτα!
Τι σκατά κατάφερα σ’ αυτά τα 37 χρόνια; Για ποιό λόγο διάβαζα, δούλευα, σπούδαζα, έψαχνα για μια καλύτερη ζωή και ήμουνα έντιμος; Αν έκλεβα θα ήμουν τουλάχιστον ασφαλής. Θα μπορούσα να βρίσω τους πάντες (γιατί οι άλλοι φταίνε πάντα) χωρίς την αγωνία να μου πάρει η τράπεζα το σπίτι. Αυτό είναι το μάθημα που μου έδωσε η χώρα αυτή; Πάλι καλά που μού έδωσε κάτι…
Παν. Λάτας
